تلاقی

بخار گرم و مطبوع يک ليوان قهوه داغ
بدون شير و شکر.
سکوی سيمانی ايستگاه قطار بين شهری
ساعت پنج عصر
آخرين اشعه های خورشيد يک روز سرد زمستانی:

پيرمردی کهنسال
که لنگ لنگان می رورد و روي آخرين نيمکت می نشيند .
نگاهش مسير حرکت قطارهایی را می پويد
که از دور دستها می آيند
و در دور دستها گم می شوند .

قطاری که نزدیک و نزدیکتر می آید.
هارمونی يکنواخت چرخها,
چرخهایی که سالهای سال
نقطه تلاقی اين دو خط موازی را
در دور دستها جسته اند.

لذت کوتاه نوشيدن جرعه ای قهوه داغ
که گم می شود,
در همهمه درهایی که سوت کشان باز می شوند
و مسافرینی که بی تفاوت از کنار هم عبور می کنند.

درهایی که دوباره بسته می شوند.
کوپه ای خلوت با پنجره های بزرگ و شيشه های دودی.
يک جای دنج کنار پنجره وجرعه ای دیگر قهوه داغ
گرم و مطبوع.

تلاقی نگاهم با نگاه پيرمرد.
نگاه پيرمردی
که روزهای رفته را
در عبور اين قطارها می جويد.
تلاقی كوتاه نگاهی که می رود
و نگاهیکه می ماند.

آنسوی شيشه های دودی
در دوردستها:
ابرهای ارغوانی
و قرص قرمز رنگ خورشيد
که محو می شود.
آنجا که اين دو خط موازی به هم رسیده اند...